به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد هنگامی که نوزادان نارس تحت مراقبت‌های ویژه قرار می‌گیرند، در صورت شنیدن صدای مادر خود، درد کمتری را احساس می‌کند.
نوزادان نارس که پیش از هفته ۳۷ متولد می‌شوند، روزها تا هفته‌ها از زندگی خود را در دستگاه موسوم به "انکوباتور"(incubator) می‌گذرانند و در این مدت، مراحل گوناگون پزشکی را طی می‌کنند.
این مراحل می‌تواند جمع‌آوری نمونه‌های خون برای آزمایش، قرار دادن لوله‌های تغذیه و لوله‌گذاری برای نوزادانی را شامل شود که به تنفس نیاز دارند.
مشکل اینجاست که معمولا نمی‌توان به نوزادان، مسکن دارویی داد زیرا این داروها می‌توانند در رشد عصبی نوزاد، اختلال ایجاد کنند.
پژوهشگران "دانشگاه ژنو"(University of Geneva) سوئیس در بررسی جدیدی نشان داده‌اند که حضور مادر طی این مراحل می‌تواند سطح درد را کاهش دهد و سطح "اکسی‌توسین"(Oxytocin) را بالا ببرد.
اکسی‌توسین، هورمونی است که هم با شادی و هم با دلبستگی ارتباط دارد.
پژوهشگران باور دارند که یافته‌های این پژوهش، اهمیت حضور والدین را هنگامی که نوزاد تحت مراقبت‌های ویژه است و مراحل رشد خود را طی می‌کند، نشان می‌دهد.
این پژوهش، بر یافته‌های بررسی‌های پیشین مبتنی است که نشان می‌دهند حضور مادر یا پدر با استفاده از تعدیل صوتی می‌تواند به آرامش نوزاد کمک کند.
پژوهشگران در این پروژه، ۲۰ نوزاد نارس را مورد بررسی قرار دادند و از مادران خواستند هنگامی که فرزند آنها آزمایش خون می‌داد، در کنار او حضور داشته باشند.
"مانوئلا فلیپا"، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما در این پژوهش، بر صدای مادر تمرکز کردیم. حضور پدر در نخستین روزهای زندگی، به خاطر شرایط کاری که امکان داشتن تعطیلات را فراهم نمی‌کند، دشوارتر است.
این آزمایش در سه مرحله انجام شد و نتایج آنها بعدا مورد مقایسه قرار گرفت. در یکی از آزمایش‌ها، مادر حضور نداشت، در یک آزمایش دیگر، مادر با نوزاد صحبت می‌کرد و در سومین آزمایش، مادر برای نوزاد آواز می‌خواند.
فلیپا ادامه داد: مادر پنج دقیقه پیش از تزریق، هنگام تزریق و پس از آن، صحبت کردن یا آواز خواندن را آغاز کرد.
پژوهشگران با استفاده از "مشخصات درد نوزاد نارس"(PIPP) که درد را در مقیاس صفر تا ۲۱ براساس نشانه‌هایی مانند ضربان قلب و سطح اکسیژن ارزیابی می‌کند، به بررسی این موضوع پرداختند که آیا حضور مادر به نوزاد آرامش می‌دهد یا خیر؟
پروفسور "دیدیه گراندجین"، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما برای رمزگذاری رفتار نوزادان نارس، از مراحل آزمایش فیلم گرفتیم و فیلم‌ها را بدون صدا مورد بررسی قرار دادیم تا مشخص نشود که مادر حضور دارد یا خیر.
پژوهشگران دریافتند که میانگین PIPP هنگام حضور مادران و صحبت کردن با فرزندشان، از ۴/۵ به ۳ کاهش یافته است.
گراندجین ادامه داد: PIPP هنگام آواز خواندن مادر، ۳/۸ بود.
پژوهشگران در کنار استفاده از PIPP، روش‌های دیگری را نیز مورد بررسی قرار دادند که نوزادان به واسطه آنها به مادران خود واکنش نشان می‌دهند.
فلیپا گفت: ما به سرعت به اکسی‌توسین روی آوردیم که اصطلاحا هورمون دلبستگی نامیده می‌شود و پژوهش‌های پیشین، آن را با استرس، جدایی از دلبستگی و درد مرتبط دانسته‌اند.
پژوهشگران با جمع‌آوری نمونه‌های بزاق دریافتند که میزان اکسی‌توسین نوزادان هنگام صحبت کردن مادران، از ۰/۸ به ۱/۴ پیکوگرم در میلی‌لیتر افزایش می‌یابد.
فلیپا خاطرنشان کرد: این یک افزایش قابل توجه برای اکسی‌توسین به شمار می‌رود.
وی افزود: ما در این پژوهش، اهمیت گردهم آمدن والدین و نوزاد را به ویژه در زمینه مراقبت‌های ویژه نشان می‌دهیم. والدین در اینجا نقش محافظتی بر عهده دارند و می‌توانند تا حد امکان در کمک کردن به فرزند خود نقش داشته باشند.
این پژوهش، در مجله "Scientific Reports" به چاپ رسید.
نظر شما